گفتار در چگونگی عشق

گفتی دوستم داری به اندازه قطرات بارانی که بر روی صورتت میریزد

و من هم دوستت دارم بدون توجه به چتری که روی سرت گرفتی . . .

اگه دلت خواست خورشیدم باش اگه دلت خواست مهتابم شو

شبا که خوابی آروم آروم اگه دلت خواست بیتابم شو

اگه دلت خواست............

_{چشماتو وا نکن هیچی دیدن نداره}

_{صدای سکوت لحظه ها شنیدن نداره}

_{توی آسمونی که کرکسا پرواز می کنن}

_{دیگه هیچ شاپرکی حس پریدن نداره}

_{دستای نجیب باغچه خیلی وقته خالیه}

_{از تو گلدون گلای کاغذی چیدن نداره}

_{بذار باد بیاد تموم دنیا زیرو رو بشه}

_{قلبهای آهنی که دیگه تپیدن نداره}

_{خیلی وقته قصه ی اسب سفید کهنه شده}

_{وقتی که آخر جاده ها رسیدن نداره}

_{نقض قانون آدم بزرگا جرمه عزیزم}

_{چشاتو وا نکن اینجا هیچی دیدن نداره}

_{نیما}

   مسافر خسته ی من

       بار سفر رو بسته بود

       تو خلـوت آیینه ها

      به انتظار نشسته بـود

      می خواست که از این جا بره

      اما نمی دونست کجـا

      دلش پر از گـلایه بــود

      امــا نمی دونست چــرا

      دفتــر خاطــرات شو

     رو طاقچـــه جا گذاشت و رفت

    عکسای یادگــاری شو

    بـــرای ما گذاشت و رفــت

     دل که به جــاده می سپــرد

     کسی اونــو صــدا نکــرد

     نگــــاه عاشقـــونــه ای

    بــــرای اون دعـــا نکــرد

    حــالا دیگه تو غربتــش

    ســـتاره  ســـر نمی زنـــه

   تـــو لحظــه های بی کسی ش

    پــــرنده پــر نمی زنــــه

   بــا کــوله بار خستگــــی

   تـــــو جــاده های خاطــره

   مســافــر خســــته ی من

   یـــه عمــره که مســافره

در این دنیا تک و تنها شدم من، گیاهی در دل صحرا شدم من، چو مجنونی که از مردم گریزد، شتابان در پی لیلا شدم من… چه بی ثمر می خندم، چه بی ثمر می گریم، به ناکامی چرا رسوا شدم من، چرا عاشق چرا شیدا شدم من، من آن دیر آشنا را میشناسم، من آن شیرین ادا را می شناسم، من آن زود آشنا را می شناسم، محبت بین ما کار خدا بود، از اینجا من خدا را می شناسم، خوش آن روزی، که این دنیا سر آید، قیامت با قیام محشر آید، بگیرم دامن عدل الهی، بپرسم کام عاشق کی بر آید؟؟؟

فدای مهربونی هات اگه دلم به خاطرت شکست، برو فدای خنده هات، گریه اگه راه چشام و بسته، رفتی من و با غصه ها تو بی کسی تنها گذاشتی، اما اینجا یکی عاشقونه به یاد تو نشسته، مثل پرنده ها یه روز عاشق پر زدن شدی، تو پرزدی به آسمون، من موندم و بال و پر شکسته، حالا تو تنگیه قفس، بغض بزرگی تو گلوم نشسته، فدای گرمیه صدات اگه صدام از عشقت و گرفته…